 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
 |
 |
|
|
 |
|
|
 |
|
 |
|
Η Roux-Serpieri-Fressynet C.E.* απ' την ίδρυσή της είχε σπεύσει να αγοράσει παράνομα σωρούς σκουριών* απ' την κοινότητα Κερατέας και τη Μονή Πεντέλης σε εκτάσεις που ήταν στην ιδιοκτησία τους, χωρίς όμως να έχει πει τον τελευταίο λόγο το Ελληνικό κράτος το οποίο βάσιμα διά των εκπροσώπων του υποστήριζε ότι οι σκουριές ανήκουν στην κυριότητά του, διότι ως προϊόντα ανθρώπινης εργασίας δεν εντάσσονται στον νόμο του 1861 "περί μεταλλείων" ο οποίος διελάμβανε μόνο τα περί φυσικών μεταλλείων. Εκτός αυτού ο Ι.Β.Serpieri* είχε αρχίσει να ιδιοποιείται αυθαίρετα τις εκβολάδες* πουλώντας τις καταχρηστικά στην εταιρεία 2 δρχ. τον τόννο εκτός βέβαια του μερίσματος που θα έπαιρνε ως κύριος μέτοχός της. Αυτό σήμαινε πλήρη καταστρατήγηση του Δημοσίου συμφέροντος, διότι οι εκβολάδες δεν είχαν παραχωρηθεί αφού και ο ίδιος ο Seprieri γι' αυτές δεν έκανε καμιά αναφορά στην αίτησή του. Η ξένη εταιρεία φέρεται αποικιοκρατικά ως πορθητής της Λαυρεωτικής, περιφρονώντας νόμους, αποφάσεις Ελληνικών δικαστηρίων και της Ελληνικής Βουλής. Το όλο θέμα έμεινε γνωστό στον περασμένο αιώνα ως "Λαυρεωτικό ζήτημα" οδήγησε τελικά σε σύγκρουση το Ελληνικό κράτος με την ξένη εταιρεία και συνετάραξε όχι μόνο την Αθήνα, αλλά το Πανελλήνιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης που αποδίδει και το κλίμα της εποχής είναι το περιστατικό που αφηγείται ο νομομαθής Α. Οικονόμου ο οποίος ασχολήθηκε με το ζήτημα |
|
|
|
"Οταν κατά το παρελθόν θέρος (1871) επεσκέφθην τας επαρχίας Μεγαρίδος, Κορινθίας, Γορτυνίας, Μαντινείας, Αργολίδος και Ναυπλίας εύρον απανταχού το δημόσιον φρόνημα επί τοσούτον κατά το Λαύριον ενησχολημένον ώστε ηναγκάσθην να το μελετήσω ιδιαιτέρως” ... “παρά τον Ισθμόν της Κορινθίας μικρός στρατιωτικός με πλησιάζει, δεν γνωρίζω, μοι λέγει, τι φρονείς, αλλ' είναι αληθές ότι εν Αθήναις πωλούσι το Λαύριον;" |
|
|
Η όλη υπόθεση πήρε δε και Ευρωπαϊκές διαστάσεις. Το εθνικό φιλότιμο που εγείρεται κατά της ανεξέλεγκτης λειτουργίας της ξένης εταιρείας δεν έχει τη δύναμη να επιβάλει τον οικονομικό αυτοπροσδιορισμό του Λαυριώτικου χώρου. Οι οικονομικοί και πολιτικοί συσχετισμοί είναι αδυσώπητοι. Στις 5 Ιουλίου 1872 οι πρέσβεις της Ιταλίας και της Γαλλίας επιδίδουν διακοίνωση στην Ελληνική κυβέρνηση για την προστασία των συμφερόντων της Ιταλογαλλικής εταιρείας. Στις 8 Ιουλίου 1872 ο πρωθυπουργός Ε.Δεληγεώργης στην εμπεριστατωμένη έκθεσή του προς το Υπουργικό Συμβούλιο απαντά: |
|
|
|
"Η εν λόγω εταιρεία ... καρπούται τον πλούτον του Λαυρείου κυριαρχεί ανθ ημών ούτε καν διοικούντων ένθα αυτή υπάρχει ... αδικεί και υβρίζει ημάς ... δεν υπάρχει αφορμή να κατακρίνωσιν ημάς αλλά μάλλον να εκπλαγώσι σια την ανοχήν μας οι ξένοι και μόνον εις το έθνος απόκειται ήδη να δρίνη, αν η ανοχή αυτή των κυβερνώντων εντελώς δικαιολογείται εκ του δυσκόλου των περιστάσεων" |
|
|
Η συμβουλευτική πίεση της Ρωσίας, Αγγλίας, Αυστρίας για να δεχθεί η Ελλάδα ξένη διαιτησία απορρίφθηκε απ' την Ελληνική κυβέρνηση ως αρχή ετεροδικίας. Ο ασφυκτικός κλοιός που φτάνει μέχρι την απειλή για άμεση επέμβαση τριών γαλλικών πλοίων που θα επέβαλαν έτσι ή αλλιώς τη θέληση της ξένης εταιρείας με τα τηλεβόλα, αναγκάζει την Ελλάδα να χαμηλώσει τα φτερά της και τελικά να δεχθεί έναν υποτελή συμβιβασμό. Το 1873 η Roux - Serpieri - Fressynet C.E. αγοράζεται απ' τον εκπρόσωπο της τράπεζας Κων/πόλεως Α. Συγγρό αντί 11.500.000 φράγκων, η οποία μετονομάζεται σε Εταιρεία των Μεταλλουργείων Λαυρείου χωρίς όμως να αφαιρούνται τα πρωτεία, η κυριαρχική θέση στην εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρείου απ' τον Serpieri ο οποίος ιδρύει το 1876 την C.F.M.L* στην θέση Κυπριανός. Στην Ελληνική εταιρεία επένδυσαν τις ελπίδες τους πάμπολλοι Αθηναίοι αγοράζοντας μετοχές της, η τιμή των οποίων στη συνέχεια έπεσε ραγδαία, τα καινά χρηματιστηριακά δαιμόνια που εισήγαγε ο Α.Συγγρός εξανέμισαν περιουσίες αλλά και μικροαποταμιεύσεις. Η περιορισμένη οικονομική προοπτική της Ελληνικής εταιρείας καθορίσθηκε απ' το γεγονός ότι επεξεργάσθηκε μόνο τις σκουριές και τις εκβολάδες και εκμεταλλεύθηκε μικρής αξίας μεταλλεία. Η εξάντληση των σκουριών και των εκβολάδων σήμαινε και την εξάντληση της εταιρείας ενώ η Γαλλική εταιρεία είχε κατορθώσει να της παραχωρηθεί σχεδόν όλο το υπέδαφος της Λαυρεωτικής. Ακριβώς γι' αυτό το 1917 η Ελληνική εταιρεία αναγκάστηκε να κλείσει, το 1930 δε εκποίησε τις εγκαταστάσεις της, αντίθετα με τη Γαλλική που λειτούργησε με λαυρεωτικά μεταλλεύματα μέχρι το 1977. |
|
