Η Καμάριζα ήταν η καρδιά των μεταλλευτικών έργων -η Μαρώνεια του Αριστοτέλη, σύμφωνα με πολλούς μελετητές- όχι μόνο στην αρχαιότητα αλλά και στα νεότερα χρόνια.
Απ' το 1865 οι σωροί των σκουριών* και των εκβολάδων* της Καμάριζας -όπως κι άλλων θέσεων του Λαυρίου- τρέφουν τα εργαστήρια των καμίνων της Ιταλογαλλικής εταιρείας Roux Serpieri - Fressynet C.E. στο λιμάνι του Λαυρίου για την παραγωγή του αργυρούχου μολύβδου, από δε του 1869 μεταφέρονται με τον πρώτο σιδηρόδρομο που κατασκευάσθηκε στην Καμάριζα αφυπνίζοντας τα σιωπηλά βουνά.
Ο σιδηρόδρομος μεταφοράς των σκουριών
Απ' το 1867 και το 1868 στην εταιρεία παραχωρείται η εκμετάλλευση τριών μεταλλείων, μεταξύ αυτών και της Καμάριζας. Μετά τη λύση του Λαυρεωτικού ζητήματος το 1873 δημιουργούνται δύο εταιρείες, η Ελληνική και η Γαλλική (Compagnie Francaise des Mines du Laurium).
Η Καμάριζα είναι το κέντρο των εξορυκτυκών εργασιών της Γαλλικής Εταιρείας.