|
Τα έργα της μάνας-γης, οι χυμοί της ύλης που πλάνταζαν στα βάθη της γης του Λαυρείου στα βάθη των αιώνων τελικά βρήκαν διέξοδο και δημιούργησαν τα πολύτιμα μεταλλεύματα που φώλιασαν ανάμεσα στο σχιστόλιθο και το μάρμαρο σε τρία επαναλαμβανόμενα επίπεδα προς τα πάνω μέχρι το έδαφος, κι από κει υψώνονται λόφοι προσιτοί, ήμεροι, οικείοι σχεδόν ανθρώπινοι, κάθε λόφος κι ένα μπαλκόνι για ν' αγναντεύεις την αττική γαλήνη. Στην επιφάνεια επίσης ξεχωρίζουν το τεράστιο βάραθρο, το "Εγκοιλον Χάος"*, το σπήλαιο του Κίτσου* με τα προϊστορικά ευρήματα και η πολυχρωμία των φυτών και των ζώων. Η πευκοθάλασσα επιμένει να υπάρχει, επιμένει να κυματίζει μαζί με τις αγριελιές, τις κουμαριές, τις λυγαριές, τα σκίνα, τα βένια, τους κέδρους, τα πουρνάρια, τ' αμπέλια και να μοσχοβολά με τα θυμάρια, τα θρούμπια, τους ασπάλαθους, την κάππαρι - το όνομά της προελληνικό διατηρείται εδώ και 5.000 χρόνια, τα κυκλάμινα, στο πείσμα των καιρών, σαν τρυφερότητα, οι ανεμώνες σαν ελπίδα συνεχίζουν να ανθίζουν μαζί μ' ένα ενδημικό είδος κενταύριας, την κενταύρια τη λαυρεωτική (centaurea laureotica) (κοιν. αλιβάρβαρο). |
|
|
Ο Παλαιοζωλόγος R.Julien υποστηρίζει ότι κατά την νεολιθική περίοδο υπήρχαν ελάφια, αγριογούρουνα και αρκούδες, ζώα που μνημονεύονται και κατά τους ιστορικούς χρόνους. Σκελετοί ελαφιών που βρέθηκαν σε στοές μεταλλείων της περιοχής χρονολογούνται στον 2ο αι. μ.Χ. (Μπάουμαν 1984). Ο λόφος στον οποίο υπάρχουν αυτές οι στοές ονομάζεται και σήμερα Έλαφος. Επίσης ακόμη και στα νεότερα χρόνια στα πρακτικά μιας δίκης του 1840 αναφέρεται ότι ένας δασοφύλακας είχε σκοτώσει μέσα σε δύο χρόνια 30 αγριογούρουνα. Κατά την ίδια εποχή ο βασιλιάς της Ελλάδας Όθων Βίτελσμπαχ επισκεπτόταν με τη συνοδεία του τον τόπο για το πλούσιο κυνήγι της. Σήμερα φυσικά τα τελευταία είδη δεν υπάρχουν. Η περιοχή προστατεύεται και έχει χαρακτηριστεί όπως προαναφέρθηκε ως Εθνικός δρυμός Σουνίου, αρχαιολογικός χώρος, ιστορικός τόπος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Ο τελευταίος χαρακτηρισμός αφορά όλη τη Λαυρεωτική. Τα πεύκα του Λαυρίου, στον Εθνικό Δρυμό Σουνίου είναι πεισματικά, αναγεννήθηκαν παρά τα δεινά που υπέστησαν απ' την αδηφάγο μανία των ανθρώπων κυρίως των μεταλλευτών, όπως γράφει ο εξέχων νομομαθής Α.Οικονόμου το 1866: |
|
|
"Εντεύθεν μεταβαίνομεν εις την θέσιν Λεκάνην, αρχομένην άνωθεν της θέσεως Πόρτο-Πασά...Η χώρα αυτή καταβαρύνει την ψυχήν και την θλίψιν, όλα τα πλαγιάσματα των γύρωθεν βουνών είναι κεκαλυμμένα από πυκνότατα πεύκα διαφόρων ηλικιών ξηρά και μαύρα εκ φοβεράς διαβάσεως πυρός" |
|
|
Η πευκομάνα γη της Λαυρεωτικής είναι αγέραστη, τα πεύκα υπάρχουν και σήμερα και κατακλύζουν την περιοχή, είναι δε του είδους της Χαλέπιας πεύκης (Pinus halepensis). Όλη η ευρύτερη περιοχή του Λαυρίου είναι ένα ανοιχτό ορυκτολογικό μουσείο. Τα είδη των ορυκτών που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι τώρα στη Λαυρεωτική είναι 260 και ορισμένα έχουν ευρεθεί για πρώτη φορά εδώ όπως ο Κτενασίτης, ο Σερπιερίτης, ο Λαυριονίτης, ο Παραλαυριονίτης κ.ά. Τα μεταλλεύματα του Λαυρείου είναι τα μικτά θειούχα που ονομάζονται B.P.G. από τα αρχικά των λέξεων Blende (σφαλερίτης, θειούχος ψευδάργυρος ZnS), Pyrite (σιδηροπυρίτης, θειούχος σίδηρος ) και Galene (γαληνίτης ή γαλένα, θειούχος μόλυβδος PbS) και τα οξειδωμένα μεταλλεύματα όπως κερουσίτης (ανθρακικός μόλυβδος ) και σμισθονίτης ή καλαμίνα (ανθρακικός ψευδάργυρος ) και τα σιδηρομαγγανιούχα. |
|
